مسافر

از خاطرات خوب دو سال ارشدم، مسیر دو سه ساعته ی رفت و برگشت است. مسیر رفت، نوبت حفظ قرآن بود و مسیر برگشت، نوبت گوش دادن به ترتیل و دعا و مداحی و سخنرانی های آقا و کتابهای صوتی. گاهی هم که خسته بودم می خوابیدم و آن چرت های نیم ساعته ی نِشسته، عجیب می چسبید!

حالا دیگر آن رفت و آمدهای روزانه تمام شده، اما همچنان پنجشنبه ها را مهمان دانشگاه م و از ساعات خوب هفته ام، دو ساعتی است که شبهای جمعه در مترو و تاکسی و اتوبوس می گذرانم. به چیزهایی که آن روز شنیده ام فکر می کنم و گاهی با خودم حرف می زنم، می خندم و حتی گریه می کنم. بی خیالِ متروی شلوغ و آدم های اطرافم که احتمالاً فکر می کنند با یک دیوانه مواجه شده اند!

این هفته ای چند ساعت فکر کردن را مدیون ترافیک تهران م. اصلاً کی گفته همین پدیده ای که موضوع شکایت همیشگی ست، نمی تواند موهبت باشد؟

پ.ن. کنجکاو شدید کسی که شش ماه پیش دفاع کرده پنجشنبه ها تا شب در دانشگاه چه می کند؟ خب، اینجا هستم :)